Death

Gatunek cechują m.in. charakterystyczna forma ekspresji wokalnej zwana growlingiem, ulegająca na przestrzeni lat zmianom w zależności od radykalizacji brzmieniowej samej muzyki, jak i warstwy lirycznej poruszanej przez poszczególne zespoły; nieludzkie głosy (często w postaci odpowiednio spreparowanego krzyku); szybka bądź wolna (czasami bardzo wolna) praca gitar oraz perkusyjne blasty. Zwykle wyeksponowana jest technika gry wymagająca wysokich umiejętności. Do muzyki są często dodawane różne dodatkowe dźwięki, np. dzwony kościelne czy szum wiatru, głównie we wstępach utworów lub przy zakończeniach.

Pod względem kompozycyjnym wskazanie cech charakterystycznych death metalu jest utrudnione, gdyż gatunek ten z założenia miał przekraczać granice ekspresji wyznaczone przez, już epatujący agresywną narracją i negujący większość zasad harmonii, thrash metal. Podstawowym tworzywem muzycznym jest w muzyce death metalowej barwa dźwięku uzyskiwana za pomocą bardzo mocno przesterowanego wzmacniacza gitarowego. W połączeniu z bardzo uwydatnioną nagłośnieniem perkusją, figury rytmiczne wykonywane na gitarze są trzonem kompozycji. Uzyskanie odpowiedniego nastroju, dawkowanie napięcia i kontrola dynamiki są nadrzędne względem zachowania tradycyjnej struktury tonalnej. Muzycy świadomie posługują się przy tym dysonansami, które dzięki uwydatnionym poprzez przesterowanie alikwotom mogą tworzyć powtarzalne frazy mające w kontekście utworu sens muzyczny mimo atonalności. Poszczególne frazy (zwane tu zazwyczaj riffami) połączone są w grupy, których następstwo wyznaczają przede wszystkim odgórnie zaplanowane przez kompozytora dynamika i tempo narracji muzycznej. W efekcie narracja ta często przybiera skrajnie niespokojny i “postrzępiony” przebieg, który podkreśla zazwyczaj gwałtowną i pesymistyczną wymowę utworów.

Zostaw odpowiedź

Blitzy Theme & Wordpress PL